OVERZICHT
De regio die nu Senegal heet, maakte ooit deel uit van het West-Afrikaanse rijk van Mali, Ghana en Tekrur. Het land ontleent zijn naam aan de rivier die langs de noordelijke en oostelijke grens loopt en de grens vormt met Mauritanië en Mali. Volgens een poëtische etymologie van het Wolof-volk is de naam afgeleid van de lokale term Sunugal, wat "onze kano" betekent (iedereen zit in hetzelfde schuitje). De Republiek Senegal werd in 1960 onafhankelijk na drie eeuwen Frans koloniaal bewind. Dakar, de hoofdstad sinds de onafhankelijkheid in 1960, ligt op het schiereiland Kaapverdië, het meest westelijke punt van Afrika. Vóór de onafhankelijkheid was Dakar de hoofdstad van Frans West-Afrika (AOF), waartoe negen Franstalige West-Afrikaanse staten behoorden.
Hoewel het overwegend islamitisch is, is Senegal een tolerante seculiere staat, waar de bevolking al generaties lang vreedzaam samenleeft en tot op zekere hoogte vermengd is. De islam is een potentiële verenigende factor. Wolof is de nationale taal. De verspreiding van het onderwijs en de toegenomen economische kansen hebben de traditionele sociale structuur, gebaseerd op verwantschap, veranderd, maar de meerderheid van de bevolking houdt vast aan de traditionele waarden Kersa (respect voor anderen) en Tegin (goede manieren). Terranga (gastvrijheid) is een veelgebruikt woord dat door bijna alle twaalf etnische groepen van het land wordt gebruikt.
Dit gevoel van nationale identiteit wordt niet gedeeld door de Diola-bevolking in de bosgebieden van Casamance, die sinds december 1982 verwikkeld is in een gewapende opstand om zich af te scheiden van de geïslamiseerde noorderlingen. De eerste president, Léopold Sédar Senghor, een rooms-katholiek die het land ruim twintig jaar heeft geregeerd, was een fervent verdediger van de Afrikaanse eenheid.
Geografische locatie van Senegal
Senegal, gelegen in het westelijke puntje van Afrika, heeft een oppervlakte van 196.781 vierkante kilometer (76.000 vierkante mijl). Het grenst in het noorden aan Mauritanië, in het oosten aan Mali, in het zuiden aan Guinee en Guinee-Bissau, en in het westen aan de Atlantische Oceaan. De lange en smalle Republiek Gambia strekt zich uit over ongeveer tweehonderd kilometer en wordt omringd door de zuidelijke regio Senegal. De landbouw is grotendeels gebaseerd op de teelt van pinda's, gierst en sorghum. Net als de meeste landen in de Sahel heeft Senegal een belangrijke veehouderijsector die periodiek wordt gedecimeerd door droogte. Niokolo Koba National Park, gelegen in het zuidoosten, is een van de belangrijkste grote zoogdierreservaten in West-Afrika.
Demografie
De bevolking van ongeveer tien miljoen omvat inheemse volkeren en een niet-Afrikaanse bevolking die voornamelijk uit Fransen en Libanezen bestaat. Er zijn hoge bevolkingsconcentraties in stedelijke centra (Dakar, Thie`s, Kaolack, Saint-Louis, Ziguinchor) als gevolg van de snelle bevolkingsgroei en de verslechterende milieuomstandigheden die het voor mensen moeilijk hebben gemaakt om van het land te leven.
Taalkundige aansluiting
De bevolking is verdeeld in twaalf etnische groepen, elk met hun eigen gebruiken en dialecten. De grootste etnische groep zijn de Wolof, die ruim een derde van de bevolking uitmaken. Hoewel Frans de officiële taal is, wordt het alleen door een goed opgeleide minderheid gesproken, en Wolof is een lingua franca geworden: steden en markten, scholen en interetnische huwelijken.
Nationale symbolen
Dieren, liederen, vlaggen en kleuren hebben al vóór de onafhankelijkheid gediend als nationale symbolen. De nationale vlag heeft banden in groen, geel en rood. In het midden van de gele streep verschijnt een groene vijfpuntige ster. De kleur groen symboliseert het bos en de hoop. Geel vertegenwoordigt de savanne en rood vertegenwoordigt het bloedvergieten in de strijd voor vrijheid. Ter voorbereiding op Onafhankelijkheidsdag wordt een week gewijd aan het vieren van de vlag en het volkslied. De tekst van het volkslied is geschreven door Senghor. Het wapen toont een gouden leeuw in profiel op een groene basis, omlijst door de stralen van een gouden vijfpuntige ster in de linkerbovenhoek. Op het staatszegel staat aan de ene kant het wapen en aan de andere kant een baobabboom, met het nationale motto: "Eén volk, één doel, één geloof." De baobab is de traditionele ontmoetingsplaats (de leunstoel) waar discussies en politieke bijeenkomsten plaatsvinden.
GESCHIEDENIS EN ETNISCHE BETREKKINGEN
Opkomst van de natie
Paleolithische en neolithische muurschilderingen, gereedschappen en aardewerk zijn ontdekt in de vallei van de Senegal-rivier. Na de 10e eeuw stonden de inwoners van Senegal permanent in contact met Noord-Afrika. Arabische en Berberkaravanen kwamen regelmatig om handel te drijven en arriveerden periodiek als indringers die territorium zochten om te veroveren en zich tot de islam te bekeren. In de 14e eeuw omvatte het Wolof-rijk, dat zich uitstrekte van de rivier de Senegal tot de rivier Gambia, zes staten: Baol, Walo, Cayor, Sine, Djolof en Saloum. In 1444 veranderden de Portugezen het eiland Gorée in een zeemanskerkhof en vestigden ze een lucratieve handel in slaven en goud langs de kust van Senegal. Geleidelijk volgden andere Europese kooplieden, met name de Fransen, die in 1638 hun eerste koloniën stichtten in de rivier de Senegal, op het eiland Saint-Louis, dat de basis werd van alle activiteiten en Franse expansie in West-Afrika.
In 1840 verklaarde de Franse regering Senegal tot permanent Frans bezit, schafte alle vormen van slavernij af en verleende het volledige staatsburgerschap aan degenen die in Senegal waren geboren. Hierdoor kon het Senegalese volk een plaatsvervanger kiezen en naar de Nationale Vergadering in Parijs sturen. In 1854 kreeg generaal Louis Faidherbe, een koloniaal bestuurder, de missie toevertrouwd om de koninkrijken in permanente strijd langs de rivier de Senegal tot rust te brengen. Hij creëerde de Senegalese Tirailleurs, een leger van lokale vrijwilligers onder Franse bevelhebbers, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog internationale bekendheid verwierf. In 1902 had de Franse regering, die was begonnen aan een ‘Grand Design’ om zoveel mogelijk grondgebied te veroveren, de verovering voltooid van de meeste delen van West-Afrika die niet door de Britten, Portugezen en Duitsers waren bezet, en Dakar werd aangewezen als de hoofdstad van alle Franse gebieden in West-Afrika. Door de ontwikkeling van openbare scholen konden Afrikanen zichzelf onderwijzen, en beurzen gaven hen de kans om hoger onderwijs te volgen in Frankrijk, waardoor een goed opgeleide Afrikaanse elite ontstond.
Na de Tweede Wereldoorlog werden de betrekkingen van Frankrijk met een aantal van zijn territoria gekenmerkt door grote koloniale oorlogen, een crisis die leidde tot de versnelling van het dekolonisatieproces in West-Afrika. In 1959 besloten Senegal en Frans-Soedan te fuseren tot de Onafhankelijke Federatie van Mali, maar dat mislukte. Beide landen verklaarden vervolgens hun individuele onafhankelijkheid. In april 1960 werd Senegal tot onafhankelijke natie uitgeroepen. De regerende politieke partij van het land is de Senegalese Progressieve Unie (UPS), opgericht in 1949 en geleid door Léopold Sédar Senghor.
Nationale identiteit
Senegal is een land van tradities en zijn inwoners, hoewel heterogeen, delen een sterk gevoel van nationale identiteit, diep geworteld in Thiossane, een woord dat zowel door de Wolofs als door de Sérères (Fulani) wordt gebruikt en dat ‘geschiedenis, traditie en cultuur’ betekent. Sinds de organisatie van het Wereldfestival voor negerkunsten in Dakar in 1966 zijn er instellingen gecreëerd of geheroriënteerd op Afrikaanse tradities, met name het Fundamenteel Instituut voor Zwart Afrika; Jeugd- en cultuurcentra; het ambachtelijke dorp Soumbedioune in Dakar, dat een centrum van Senegalese beeldhouwkunst en goudsmeedkunst is geworden; het Dynamische Museum; het Daniel Sorano Theater; en de tapijtfabriek van Thiès.
Hoewel Frans de officiële taal en de belangrijkste onderwijstaal op scholen is, zijn zelfs de best opgeleide mensen cultureel gezien verre van ' zwart Frans '. Het Wolof-dialect van Dakar is de nationale taal geworden, vooral in stedelijke gebieden en onder jongeren. De prekoloniale tradities en de lange koloniale geschiedenis van het land hebben bijgedragen aan het ontstaan van een sterk gevoel van nationale identiteit onder de meerderheid van de bevolking, vooral onder degenen ten noorden van de Gambia-rivier, die vergelijkbare hiërarchische sociale structuren delen, evenals islamitische tradities en lidmaatschap van islamitische gemeenschappen. broederschappen. Ontdek deze prachtige Senegalese boubou, een krachtig symbool van identiteit.
Etnische relaties
De grootste etnische groep is die van de Wolofs (43% van de bevolking), gevolgd door de Pulars (ook wel Peulhs of Peuls genoemd, bijna 25%) en de Serers (ruim 15%). Kleinere groepen zijn onder meer de Diola, Mandink en Soninke. Ondanks deze culturele heterogeniteit bestaan er geen interetnische conflicten en in het algemeen streeft geen enkele groep naar autonomie op etnische gronden of politieke onafhankelijkheid, behalve in de Casamance-regio. Sinds het begin van de jaren tachtig heeft Casamance de ontwikkeling gezien van een separatistische beweging en sinds 1990 heeft een conflict lokale guerrillastrijders tegenover het leger geplaatst. Casamance is duidelijk minder islamitisch en minder Wolof dan de rest van het land.
De aanwezigheid van Europeanen, voornamelijk Fransen (door de Senegalezen Toubabs genoemd) en Libanezen (die elk 1% van de bevolking vertegenwoordigen) veroorzaakte geen ernstige wrijving of vijandigheid. Het land was tolerant ten opzichte van niet-Senegalese Afrikanen die er kwamen wonen en werken totdat de uitbraak van geweld in Mauritanië in 1989 over weideconflicten hun immigratie verminderde.
De Wolofs hebben hun etnische identiteit behouden dankzij hun openheid naar andere groepen en volkeren. Eeuwenlang leefden ze zij aan zij met de Serer, Tukulor, Fulani, Mandink en Diolas en dreven ze handel en gemengde huwelijken met deze buren. Hoewel ze in het verleden met hun buren vochten, is de relatie vandaag de dag er een van tolerantie en wederzijds geklets, wat de Wolof en Fulani Kal noemen. De Wolofs accepteren iedereen die zich gemakkelijk identificeert met de gewoonten van anderen.
STEDENBOUW, ARCHITECTUUR EN RUIMTEGEBRUIK
De Lebou-vissers die zich in de 18e eeuw in Dakar vestigden, waren op zoek naar een oase van rust. Ze richtten hun nieuwe locatie op in 1795 en noemden het Ndakarou. Dakar beslaat het zuidelijke uiteinde van het Kaapverdische schiereiland. Op een plateau dertig meter boven de zee zijn administratieve structuren overgebleven uit het koloniale tijdperk, waaronder het presidentiële paleis, het stadhuis, de Kamer van Koophandel met zijn gele bakstenen en het gerechtsgebouw, dat in 1906 werd gebouwd. Grote moderne gebouwen, prachtig woningen,
en de met bomen omzoomde lanen van het zaken- en administratiedistrict hebben een door en door Frans uiterlijk. Naast het zakengedeelte ligt de oude, drukke wijk genaamd Medina, een wirwar van oude gebouwen, hutten en smalle straatjes. In het westen, voorbij de medina, liggen de indrukwekkende gebouwen van de Universiteit van Dakar en de modieuze buitenwijk Fann. Dakar heeft veel moskeeën, waarvan de Grote Moskee de meest indrukwekkende is, en vele kerken en kathedralen. Op het eiland Gorée, met zijn "Huis van Slaven", zijn de versterkte bunkers en enorme zeekanonnen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gebouwd, begroeid met vegetatie.
In landelijke gebieden verschillen de huizen qua type en de gebruikte materialen voor de constructie, maar zijn ze aangepast aan het klimaat en de levensstijl van het dorp. Belangrijke activiteiten en sociale gelegenheden worden gedeeld op de helling, waar mensen samenkomen om te kletsen en te praten over dorpszaken.
VOEDSEL EN ECONOMIE
Voedsel in het dagelijks leven. Het hoofdvoedsel is rijst gekookt met pikante saus en groenten. Het nationale gerecht is chep-bu-jen, het Wolof-woord voor visrijst. Gekookt in tomatensaus met gekookte vis en wat groenten (wortels, kool en groene paprika's), komt chep-bu-jen oorspronkelijk uit de stad Saint-Louis. Yassa, een Casamance-gerecht, is kip of vis gemarineerd in citroensap, peper en uien en vervolgens gebakken. Het wordt geleverd met gewone witte rijst. Andere sauzen zijn onder meer mafé-, domada- en kandja-soep (gemaakt van okra met vis en palmolie).
Voedselgewoonten tijdens ceremonies
Tijdens ceremonies bestaan de feestelijke maaltijden uit geroosterd of gegrild vlees met bonen of friet. Couscous (gestoomde gierst) met groenten, schapenvlees en saus is een ceremonieel gerecht. Aan het einde van elke maaltijd drinken we sterke, zoete thee. Behalve in gebieden waar het verboden is, is alcohol verkrijgbaar.
Basiseconomie
De markteconomie van het land is grotendeels gebaseerd op de landbouw. De beperkte economische groei die het land sinds de onafhankelijkheid heeft doorgemaakt, wordt periodiek onderbroken door droogtes die de economie in een ernstige recessie kunnen storten. De belangrijkste voedselgewassen zijn gierst en sorghum; Er worden grote hoeveelheden rijst geïmporteerd. Er worden katoen, rijst, suiker en tuinbouwproducten verbouwd. De nationale munteenheid wordt de CFA-frank genoemd.
Grondbezit en eigendom
Boerderijen, die voornamelijk in familiebezit zijn, worden voornamelijk door gezinsarbeid bewerkt. Ruim tweederde van de boerderijen in het land beslaat minder dan tien hectare; slechts 5% heeft meer dan vijfentwintig hectare. Na de onafhankelijkheid gaf de National Land Act van 1964 de staat rechten op alle plattelandsgrond en werd in theorie de huur die aan afwezige landheren werd betaald, afgeschaft. Volgens deze regeling werd de staat de beheerder van het land en kende hij landrechten toe aan degenen die het bewerkten. Vóór de onafhankelijkheid waren traditionele lokale systemen van grondbezit gebaseerd op het Afrikaanse gewoonterecht, waardoor de plaatselijke adel of dorpshoofd oogstaandelen en landpacht kon ontvangen van voormalige slaven en landlozen.
Onder de nieuwe wet, onderdeel van een pakket socialistische hervormingen, kregen eigenaren met permanente gebouwen op hun land zes maanden de tijd om eigendomsbewijzen voor hun percelen op te stellen. Al het land is verdeeld in vier categorieën: stedelijke gebieden, reservaten (inclusief bossen en nationale parken), landbouwgrond en "pioniersgebieden". De wet stond de regering toe enkele van de minder intensief bezette pioniersgebieden uit te roepen en deze over te dragen aan groepen en organisaties die deze wilden ontwikkelen. De meest prominente moslimleiders van het land bezitten grote eigendommen in de grensgebieden. Het besluit van de regering in 1991 om grote stukken beschermd bos over te dragen aan de leider van de Mourides-broederschap, zodat zijn volgelingen daar pinda's konden planten, betekende een ernstige klap voor de geloofwaardigheid van het landbeleid.
Binnen een paar weken hebben duizenden talibé-volgelingen van Mouride het land ontgonnen, een proces dat gepaard ging met de verdrijving van zesduizend herders en honderdduizend dieren uit het bosgebied. De pers en de internationale donorgemeenschap hadden scherpe kritiek op het besluit van de regering, dat een patroon volgde dat teruggaat tot de koloniale tijd, toen de Fransen grote stukken land aan de Mourides afstonden om de pindaproductie te stimuleren.
Andere hervormingen omvatten de oprichting van boerencoöperaties en plattelandsraden ter vervanging van traditionele verwantschaps- en patron-cliëntnetwerken. Coöperaties werden de basisbronnen waaruit boeren zaden, gereedschappen, kredieten en marketingfaciliteiten voor hun gewassen konden verkrijgen.
Commerciële activiteiten
Er worden landbouw- en fabrieksproducten verkocht, waaronder levensmiddelen en huishoudelijke artikelen. De informele sector levert goedkope goederen en diensten aan de armen in de steden, die zich de goederen die door de formele industriële sector worden geproduceerd niet kunnen veroorloven. Er is een enorme markt voor goedkope tweedehandskleding, die vaak het land binnen wordt gesmokkeld en gezinnen in staat stelt hun kinderen tegen relatief lage kosten te kleden.
Belangrijkste industrieën
De industriële productie wordt grotendeels bepaald door de landbouwprestaties. De meeste grote productie-industrieën bevinden zich in en rond Dakar. Voedselverwerking is de grootste activiteit en vertegenwoordigt 43% van de industriële productie. Pinda-extractie is de belangrijkste landbouwindustrie. Andere industriële productie omvat visserij, fosfaatwinning, chemicaliën en aardolie, metaal- en mechanische industrie, bouwmaterialen en de papierindustrie. Op het gebied van de lichte industrie is de ambachtelijke sector zeer actief. Het omvat handgemaakt textiel, goud-, zilver- en ijzerwerk, aardewerk, houtwerk, mandenmakerij, leerwerk en andere traditionele ambachten.
Handel
Pinda's, fosfaten, katoen, vis en visserijproducten worden geëxporteerd. Visserijproducten, voornamelijk tonijnconserven, bieden directe en indirecte werkgelegenheid aan meer dan 150.000 mensen. Als onderdeel van zijn diversificatiebeleid was Senegal een van de eerste Afrikaanse landen die het toerisme als een belangrijke nationale economische activiteit ontwikkelde. Het toerisme kreeg echter een zware klap te verduren als gevolg van de Casamance-opstand en het conflict met Mauritanië. Marktgewassen omvatten rijst, erwten, maïs, suiker en vee. Cement, geraffineerde suiker, meststoffen en tabaksproducten worden naar de buurlanden geëxporteerd. Voedsel, kapitaalgoederen en olie worden geïmporteerd uit Frankrijk, Ivoorkust, Nigeria, Algerije, China en Japan.
De arbeidsverdeling
In het verleden werd in de landbouw arbeidsverdeling toegepast. Vóór het regenseizoen deden jonge mannen het zware werk: het opruimen van het struikgewas en het gereedmaken van het land voor het zaaien. Zodra het regende en de zaden begonnen te ontkiemen, gingen de vrouwen en kinderen onkruid wieden. De grondwet verbiedt kinderarbeid, maar in plaats van naar school te gaan, werken veel kinderen in gezinsverband.
SOCIALE STRASTIFICATIE
Klassen en kasten
Historisch gezien was de samenleving georganiseerd in een kastenhiërarchie, een rigide structuur waarin afstammelingen van koninklijke lijnen en edelen de ambachtelijke kasten en slaven domineerden.
Na de onafhankelijkheid ontstond er een nieuwe reeks statuscriteria. Nieuwe manieren om rijkdom, macht en status te verwerven werden geïntroduceerd door de markteconomie en de ontwikkeling van het onderwijssysteem. Tot de moderne elite behoren succesvolle zakenmensen, managers en professionals in de particuliere sector, maar ook invloedrijke politici en hoogopgeleide mensen. De verslechtering van de levensomstandigheden heeft de levens van de massa beïnvloed. Melaatsen, polioslachtoffers en bedelaars komen veel voor in de steden.
Symbolen van sociale stratificatie.
Tijdens het koloniale tijdperk ging bijna alle winst van de grootste bedrijven naar buitenlanders en lokale adel. Door de overheid geleide nationalisatieprogramma's na de onafhankelijkheid waren in het voordeel van een klein aantal burgers die een nieuwe strijd om status en macht aangingen. Tot de clans behoorden succesvolle zakenlieden, hoogopgeleide mensen of mensen met politieke connecties die zich een levensstandaard in Europese stijl konden veroorloven, inclusief auto's, moderne apparatuur, luxe villa's of appartementen, goede scholen, hoger onderwijs voor hun kinderen en reizen naar het buitenland. Investeringen in onroerend goed, handel en landbouw waren tekenen van succes. In het landelijke achterland van de regio Kaapverdië bezitten stadsbewoners tot 70% van het land. De Sunday Gardeners investeerden in boerderijen, boomgaarden en veemestactiviteiten, met behulp van leningen van staatsbanken.
HUWELIJK, GEZIN EN OUDERSCHAP
huwelijk
Op het platteland regelen ouders vaak huwelijken voor hun kinderen. Een jonge man wil misschien een jonge vrouw, maar het is zijn vader die beslist of zij geschikt is. Vaak wordt een tussenpersoon aangesteld om de familiegeschiedenis van de vrouw te onderzoeken. Als de vader het gezin bevredigend vindt, stuurt hij de tussenpersoon om kolanoten te bezorgen bij de ouders van de vrouw. Ouders accepteren kolanoten als ze de jongeman goedkeuren. In matrilineaire etnische groepen zoals de Wolof wordt de broer van de moeder namens de bruidegom gestuurd om de hand van de bruid te vragen. Naast kolanoten wordt er ook geld gegeven. Geschenken zoals een televisie, naaimachine, sieraden en modieuze kleding zijn vereist van de bruidegom. In moslimgezinnen worden de meeste huwelijken in de moskee gevierd door de iman, de religieuze leider. Vervolgens vindt een burgerlijk huwelijk plaats op het gemeentehuis of bij de familierechtbank.
De bruid neemt haar intrek in het huis van de bruidegom met een grootse ceremonie die wordt bijgewoond door familieleden en vrienden. Op het platteland zingen jonge vrouwen uitdagende liedjes om te provoceren en te entertainen. Meestal volgen er vele dagen vol festiviteiten.
Binnenlandse eenheid
De kern van een huiselijke groep of samenstelling is een polygyn of nucleair gezin. Na het huwelijk neemt een man zijn vrouw mee naar het landgoed van haar vader, maar deze woonplaats is niet noodzakelijkerwijs permanent. In elke huishoudensgroep wonen vaak andere mensen bij het gezin, soms permanent, soms tijdelijk. Dit zijn vaak familieleden zoals de alleenstaande of gescheiden zus van het mannelijke hoofd, het kind van een zuster of het kind van een vrouw bij een gescheiden echtgenoot.
Nalatenschap
De schulden van de overledene worden betaald voordat de nalatenschap onder de erfgenamen wordt verdeeld. Als alle kinderen van de overledene minderjarig zijn, is zijn broer curator van de nalatenschap. Hij mag trouwen met de weduwe van de overledene, maar dit is niet gebruikelijk. Als er sprake is van een meerderjarige zoon van de overledene, treedt hij op als curator. Wanneer een getrouwde man met kinderen overlijdt, ontvangt elke zoon een volledig deel van de nalatenschap, elke dochter ontvangt een deel van de nalatenschap.
De helft van een aandeel, en de vrouwen ontvangen elk een achtste deel. Er wordt vaak een geleerde ingeschakeld om ervoor te zorgen dat de distributie de islamitische wet volgt, aangezien maar weinig mensen een testament opmaken.
Verwantschapsgroepen
De traditionele sociale structuur gebaseerd op verwantschap en rigide stratificatie blijft belangrijk, maar wordt gewijzigd door de verspreiding van het onderwijs, de markteconomie en de verplaatsing van mensen naar stedelijke en industriële centra. De aanwezigheid van familieleden bij levenscyclusceremonies is noodzakelijk voor het verkrijgen en behouden van status.
SOCIALISATIE
Kindzorg
Mensen hechten veel waarde aan kinderen. Een kind wordt beschouwd als eigendom van de buurt en de verantwoordelijkheden voor de kinderopvang worden daarom gedeeld. Met behulp van een Mbotu, een felgekleurde rechthoekige sjaal, dragen moeders baby's stevig op hun rug tijdens hun dagelijkse leven. Buren en familieleden helpen om beurten drukke moeders. Het in de steek laten van baby's komt zelden voor, en de kracht van de familiebanden beperkt de behoefte aan institutionele zorg voor weeskinderen.
Onderwijs voor kinderen
Vanaf het moment dat een kind vijf of zes jaar oud is, worden hem goede waarden en etiquette bijgebracht. Een kind moet ouderen begroeten, ouders helpen met huishoudelijke taken, godslastering vermijden en luisteren naar de wijsheid van ouderen. Tijdens hun vroege jaren spelen jongens en meisjes samen. Naarmate ze ouder worden, worden de genderrollen duidelijker gedefinieerd, waarbij meisjes vaker bij hun moeder blijven om huishoudelijke taken te leren. In bijna alle etnische groepen worden jongens besneden als onderdeel van het rijpingsproces, maar de praktijk van vrouwelijke genitale verminking is een misdaad geworden. Moslimkinderen gaan tot de leeftijd van zes of zeven jaar naar de koranschool, waarna ze met formeel onderwijs beginnen. Lijfstraffen op scholen zijn onaanvaardbaar geworden voor ouders, vooral in stedelijke gebieden. Formeel onderwijs is gratis. Het schoolsysteem kent basis-, middelbare en hogere niveaus. Onderwijs is toegankelijk voor beide geslachten. Er zijn veel particuliere scholen, voornamelijk gerund door katholieke religieuze ordes.
Hoger onderwijs
Tot de universiteiten behoren de Universiteit van Dakar en de Universiteit van Saint-Louis. Er zijn ook verschillende professionele instituten. Als gevolg van de onrust onder studenten en de verslechterende omstandigheden op universiteiten stuurt de elite hun kinderen vaak naar het buitenland om te studeren.
Etiket
De dag begint met groeten. Jonge mannen schudden vaak de hand, en jonge vrouwen maken een buiging en buigen vaak lichtjes op één knie om hun ouderen te begroeten. Grof taalgebruik wordt in het openbaar niet getolereerd, en mensen nemen gewoonlijk hun toevlucht tot communicatie of ‘dialoog’ om vijandigheid en agressie te bezweren. Mensen gebruiken Kal, een geïnstitutionaliseerde graprelatie waarmee individuen binnen uitgebreide families, kastegroepen en etnische groepen direct commentaar kunnen uitwisselen wanneer ze elkaar ontmoeten, zelfs als ze elkaar niet kennen. Opmerkingen gaan vaak over eetgewoonten, netheid en intelligentie. De sociale evaluatie van een persoon houdt vaak verband met respect voor gemeenschapswaarden zoals Jom (waardigheid of zelfrespect) en Ham-sabop (zelfkennis).
RELIGIE
Religieuze overtuigingen
Negentig procent van de inwoners identificeert zich als moslim en is aangesloten bij een van de drie belangrijkste broederschappen: de Mourides, de Tijaniyya of de Qadiriyya. Elke broederschap onderscheidt zich door kleine verschillen in rituelen en gedragscodes. Elk jaar maken rijke mensen uit de middenklasse de pelgrimstocht naar Mekka. Ondanks de kleine omvang van de katholieke gemeenschap (ongeveer 5% van de bevolking), bracht Senegal een van de zeldzame kardinalen uit zwart Afrika voort.
Sommige aspecten van de traditionele religie zijn samengevoegd met de islam of het christendom. Veel verstedelijkte mensen beschouwen hun voorouders nog steeds als belangrijke spirituele leiders in het dagelijks leven, ook al wordt Allah of God formeel aanbeden.
Beoefenaars van religie
Veel Senegalezen geloven dat levende mensen en geesten bovennatuurlijke krachten kunnen beheersen, en kwaadaardige mensen worden vaak dieper gevreesd dan boze geesten. De Wolofs zoeken hulp bij een Jabaran-kat ("genezer"), die hen vraagt een kip te offeren om de kwade krachten van een doma ("heks") af te weren.
Dood en hiernamaals
De dood wordt beschouwd als een pad waarop men zich herenigt met zijn voorouders. Wanneer iemand overlijdt, is het huis van de rouwende persoon het toneel van grote rouw. Anderen zingen en dansen om de overledene te vieren en hun geest naar de hemel te sturen. Voorouderverering wordt door veel etnische groepen beoefend. Onder de landelijke Wolof worden huishoudelijke waterkruiken zelden schoongemaakt omdat de geest van een voorouder op dat moment zou kunnen komen drinken en geen water zou kunnen vinden.
GENEESKUNDE EN GEZONDHEIDSZORG
Als tropisch land en arme natie heeft Senegal te maken met veel gezondheidsproblemen, waaronder parasitaire aandoeningen, darm-, geslachts- en ademhalingsziekten. Slechte sanitaire voorzieningen zijn de belangrijkste milieufactor die de gezondheid beïnvloedt. Malaria is endemisch en een oorzaak van voortijdige sterfte. Darmparasieten komen vaak voor als gevolg van watervervuiling. Gonorroe komt voor in stedelijke centra. AIDS is een grote zorg voor de bevolking en de gezondheidszorg. Andere ziekten zijn onder meer hepatitis, trachoom en tuberculose. De kwaliteit van de medische zorg is verslechterd als gevolg van de afname van het aantal ziekenhuisbedden en het medisch personeel, het gebrek aan medicijnen in openbare gezondheidszorginstellingen en de erbarmelijke toestand van openbare ziekenhuizen.
SECULAIRE FEESTEN
De belangrijkste feestdagen van de staat zijn Nieuwjaarsdag (1 januari), Onafhankelijkheidsdag (4 april) en Internationale Arbeidersdag (1 mei). Tijdens deze feestdagen bereiden mensen ceremoniële gerechten en kleden ze zich in heldere, traditionele outfits. Religieuze feestdagen zijn onder meer Kerstmis (25 december), Goede Vrijdag, Paasmaandag, Eid-ul-Fitr, Eid-ul-Adha, Islamitisch Nieuwjaar en de verjaardag van Mohammed.
KUNSTEN EN MENSELIJKE WETENSCHAPPEN
Steun voor de kunsten
Kunstenaars financieren zichzelf en zijn gedwongen markten buiten het land te zoeken.
Literatuur
Er bestaat een sterke traditie van mondelinge literatuur die de geschiedenis, filosofie, moraal en cultuur van het land weerspiegelt. Sinds de jaren dertig hebben schrijvers romans, korte verhalen, verhalen en essays geproduceerd die vrijwel uitsluitend over Afrikaanse thema's gaan. Het land heeft ook succesvolle filmmakers voortgebracht.
Grafische kunst
Glasschilderen, een nieuwe populaire kunst, vertegenwoordigt religieuze en historische taferelen en persoonlijkheden. Goudsmeden, wevers en kleermakers produceren sieraden, vloerkleden en kleding.
Uitvoerende kunst
Traditionele dansvoorstellingen zijn een populaire vorm van vrijetijdsbesteding en kinderen leren al op jonge leeftijd dansen. Populaire sporten zijn onder meer voetbal en een vorm van worstelen genaamd Lamb (het Wolof-woord voor "vechten").
STAAT VAN DE FYSISCHE EN SOCIALE WETENSCHAPPEN
Ondanks de sterke reputatie van de Universiteit van Dakar, die halverwege de twintigste eeuw werd gebouwd, blijft de ontwikkeling van de natuur- en sociale wetenschappen beperkt, voornamelijk als gevolg van een gebrek aan financiering. Er zijn echter pogingen ondernomen om methoden te ontwikkelen voor het gebruik van zonne-energie.
